باغباني
باغبانيءَ مان مراد ميون، ڀاڄين ۽ گلن ڦلن وارا ٻوٽا پوکڻ آهي.[1]
تاريخ[سنواريو]
هيءُ فن نهايت پراڻو آهي. تاريخ مان معلوم ٿئي ٿو ته مختلف ميون ۽ ٻوٽن جو ذڪر هزارين سال اڳ ۾ به هو. اڄ کان تقريباً چار هزار سال اڳ ڏاڙهون، بادام وغيره پوکبا هئا. سڪندراعظم جي حملي وقت سنڌ ۾ انب ۽ ڪيلن جا ٻوٽا ملن ٿا. موجوده دور ۾ هيءُ فن صنعت جي حيثيت سان رائج ٿي چڪو آهي.[1]
ضروري ڳالھيون[سنواريو]
هاڻي باغ معاشي ضرورت جي خيال سان لڳايو وڃي ٿو. باغ لاءِ هيٺيون ڳالهيون ضروري آهن[1]:
- باغ جي لاءِ موزون آبهوا ۽ زمين موجود هجي.
- باغ مارڪيٽ جي ويجهو هجي.
- شهر يا مارڪيٽ گهڻو پري هجي ته باغ پڪي ۽ سٺي روڊ تي هجي.
- باغ واريءَ زمين ۾ زير زمين پاڻيءَ جي ليول گهڻي هيٺ هجي.
- باغ جي پيچ لاءِ پاڻي گهڻي انداز ۾ موجود هجي.
- تجارتي پيماني تي باغ لڳائڻ لاءِ مزور آسانيءَ سان ملي سگهن.
سنڌ ۾ ميويدار علائقا[سنواريو]
سنڌ جي ميداني علائقي ۾ حيدرآباد، ميرپورخاص، ڪوٽڙي بئراج ۽ نوابشاهه جا ضلعا آبهوا جي لحاظ کان ميويدار علائقا آهن، هونئن سڄيءَ سنڌ ۾ انب ۽ ڪيلا پوکي سگهجن ٿا.[1]
حوالا[سنواريو]
- ↑ 1.0 1.1 1.2 1.3 انسائيڪلوپيڊيا سنڌيانا، جلد پھريون سنڌي لئنگئيج اٿارٽي، حيدرآباد.