گل شبو

گل شَبُو هي گل به سوسن، زنبق ۽ بصر جي جماعت مان آهي. انگريزيءَ ۾ ٽيُوب روز (يعني نليءَ وارو گلاب) چوندا اٿس. ڪتابي نالو پاليانٿس اٿس. هي هندستان جي باغن ۾ تمام عام آهي. هن جي ڏانڊي ٽي فوٽ مٿي وڃي ٿي. چڱي زمين ۾ ته ڇهن فوٽن تائين به وڃي ٿي ۽ اڇن گلن جا ڇڳا جهلي بيهي ٿي، جنهن جي خوشبوءِ پري پنڌ تائين وڃي ٿي. لکن ٿا ته ڪنهن خاص هوا ۾ هنن گلن مان برقي چڻگون نڪرن ٿيون. جڏهن گل ڪري بس ٿئي تڏهن ڏانڊيءَ کي وڍي ڇڏڻ کپي ته وري ٻي نڪري. سڄي سال ۾ گل رهنس ٿا. پاڙ جي ڳنڍين جدا ڪري هڻڻ سان، ٻيا ٻوٽا پيدا ڪري سگهجن ٿا. ٻج به پوکبو آهي، جو هن مان سياري جي موسم نڪرندو آهي. هن جو هڪڙو قسم آهي، جو ڊبل يعني وڏا ٻٽا ڀريل گل جهليندو آهي، پر انهن ۾ اهڙي خوشبوءِ نٿي ٿئي، جهڙي يڪن پنن وارن گلن ۾ ٿي ٿئي.

ڪپتان ”ڪُڪ“ لکي ٿو ته: ”هن گل جي بوءِ هوا جي گرميءَ ڪري ڏينهن جو ايتري نه ٿي ٿئي، جيتري رات جو ٿي ٿئي.“ انهيءَ ڪري شبو چونس ٿا.