آية الڪرسي
آیت الڪرسي:(انگريزي: Ayat ul Kursi) قرآن پاڪ جي ٽئين سيپاري ’تلڪ الرسل‘ ۽ سورة بقره جي آيت نمبر 255، جنهن ۾ لفظ ’ڪرسي‘ آيو آهي، تنهنڪري اُها ’آية الڪرسي' سڏجي ٿي. هن آيت ۾ الله تعاليٰ جون ڪي صفتون اثرائتي نموني بيان ٿيل آهن. حديث شريف ۾ هن آيت بابت وڏي فضيلت بيان ٿيل آهي، خاص ڪري خطري جي وقت ۾ پڙهڻ سان دل کي تقويت ملي ٿي. مسلمان گهڻو ڪري سمهڻ وقت هن آيت جو ورد ڪندا آهن. حضرت علي رضي اللہ تعالٰي عنہ کان روايت آهي ته حضور صلي الله عليه و سلم جن فرمايو ته جنهن مسلمان هر نماز بعد آية الڪرسي پڙهي، ان کي جنت ۾ وڃڻ کان ڪو به روڪي نه ٿو سگهي.[1]
سنڌي ترجمو
الله ئي سچو خدا آهي، جنهن کان سواءِ ڪو به معبود ناهي. هو جيئرو آهي. نه ئي هن کي ننڊ ايندي آهي نه هن کي اونگھہ ايندي آهي. اهو سڀني جو پالڻهار آهي. جيڪي آسمانن ۽ زمينن ۾ آھي سو ان جو آھي. ڪير آهي جيڪو ڪنهن جي شفاعت ڪري پر ان جي اجازت سان؟ هو ڄاڻي ٿو جيڪي انهن جي اڳيان آهي ۽ جيڪي انهن جي پويان آهي ۽ اهي الله جي علم مان ڪنهن به شيءِ کي ڍڪي نه ٿا سگهن، سواءِ ان جي جو الله گھري. سندس تخت سڀني آسمانن ۽ زمين کي پکڙيل آهي ۽ اُن (ٻنهي جي حفاظت) جي مٿان گجگوڙ نه گذرندو ۽ اھو وڏي شان وارو آھي.
دين ۾ ڪابه جبر نه آهي، گمراهيءَ کان هدايت پڌري ڪئي وئي آهي، پوءِ جنهن طاغوت کي رد ڪيو ۽ پوءِ الله کي مڃيو، پوءِ ان هڪ اهڙو مضبوط حلقو رکيو آهي جيڪو ڪڏهن به ٽٽڻ وارو نه آهي، ۽ الله ٻڌندڙ ڄاڻندڙ آهي. الله مؤمنن جو نگهبان آهي ۽ (ان جي برعڪس) جن ڪفر ڪيو تن جا اولياءَ (مددگار) طاغوت آهن، جو انهن کي روشنيءَ مان ڪڍي اوندهه ۾ آڻن ٿا. هي دوزخي ماڻهو آهن اُھي ان ۾ ھميشه رھندا.