آخرت: جي ورجائن ۾ تفاوت

کليل ڄاڻ چيڪلي، وڪيپيڊيا مان
ڊاٿل مواد شامل ڪيل مواد
سنوار جو تَتُ ڪونهي
ٽيگَ: موبائل سنوار موبائل ويب سنوار
سنوار جو تَتُ ڪونهي
ٽيگَ: موبائل سنوار موبائل ويب سنوار
سِٽَ 15: سِٽَ 15:


==ٻڌ مذھب جو آخرت جو تصور==
==ٻڌ مذھب جو آخرت جو تصور==
ھندو ازم جي ڀيٽ ۾ ٻڌ مذھب جي عقيدو آهي تہ موت انساني وجود جي ھڪ اڻٽر حقيقت آهي جنھن کي تسليم ڪرڻ کپي. موت جو کان بچڻ جي خواھش تي غالب ٿيڻ لاء ضروري آھي تہ اٺوڻي راھ تي ھلجي تہ جيئن انت تي پھچجي جيڪا نرواڻ يا عدم جي حالت آهي. ڪرما طئي ڪندو ته نئون جنم ڇھن مان ڪھڙي جڳ ۾ ٿئي. ڪجھ ٻڌ نئين جنم واري خيال کي رد ڪن ٿا.


== ڪنفيوشس جو آخرت بابت عقيدو ==



In contrast to Hinduism, Buddhism insists that death is an unavoidable fact of human existence that must be accepted. To overcome the desire for exemption from death, one should follow the Eightfold Path in order to achieve anatman (or Anatta), a state of nirvana or “non-self.” Karma determines in which of six realms a person is reborn. Some Buddhists, however, reject the idea of reincarnation. Buddha’s contemporary, Confucius, accepted the reality of death also but was agnostic regarding life after death. However, many Confucianists today believe in the reincarnation of the soul. Early Greek thought reflects the concept of a shadowy underworld called Hades, but increasingly it was supplanted by the concept of astral immortality. Orphism and Pythagoreanism promoted an explicit concept of the immortality of the soul, and Plato (and later, Cicero) developed extensive arguments to defend this view. In contrast, Epicureans believed that the person ceases to exist at death, Aristotle was skeptical of individual immortality, and Stoics disagreed among themselves. The mystery religions offered attainment of astral immortality to all who would submit to their secret rites of initiation. Greeks and Romans generally abhorred the idea that the body would have any role in the afterlife. The Romans believed in the apotheosis (exaltation to divinity after death) of certain emperors such as Julius Caesar, Augustus, and Claudius. Second Temple Judaism, influenced by Persian and Greek thought, developed various conceptions of
Buddha’s contemporary, Confucius, accepted the reality of death also but was agnostic regarding life after death. However, many Confucianists today believe in the reincarnation of the soul. Early Greek thought reflects the concept of a shadowy underworld called Hades, but increasingly it was supplanted by the concept of astral immortality. Orphism and Pythagoreanism promoted an explicit concept of the immortality of the soul, and Plato (and later, Cicero) developed extensive arguments to defend this view. In contrast, Epicureans believed that the person ceases to exist at death, Aristotle was skeptical of individual immortality, and Stoics disagreed among themselves. The mystery religions offered attainment of astral immortality to all who would submit to their secret rites of initiation. Greeks and Romans generally abhorred the idea that the body would have any role in the afterlife. The Romans believed in the apotheosis (exaltation to divinity after death) of certain emperors such as Julius Caesar, Augustus, and Claudius. Second Temple Judaism, influenced by Persian and Greek thought, developed various conceptions of


==اسلام ۾ آخرت جو عقيدو==
==اسلام ۾ آخرت جو عقيدو==

ورجاءُ بمطابق 20:08, 6 نومبر 2018ع

آخرت عربي ٻولي جو لفظ آهي، جنهن جي لغوي معنيٰ آهي پڄاڻي، پڇاڙي، عقبيٰ، ايندڙ جهان يا قيامت. اصطلاحي زبان ۾ ”حيات، بعدالموت“ يعني هن حياتيءَ کان پوءِ موت بعد ملندڙ زندگيءَ کي ”آخرت“ چئبو آهي. اڳين دنيا، ٻي دنيا ۽ موت کان پوءِ واري حياتي ئي ”آخرت“ آهي. آخرت تي ايمان آڻڻ، اسلام جي اصولن مان اهم اصول آهي. خدا پاڪ قرآن مجيد ۾ واضح طور فرمايو آهي ته ”جيڪو شخص آخرت جي ڏينهن تي ايمان نه ٿو آڻي، اهو منڪر آهي.“ خدا جي نيڪ ٻانهن لاءِ آخرت واري حياتي، بقادار حياتي آهي. آخرت مسلمانن جي عملن جو بدلو آهي.“ آخرت جي عقيدي کي دنيا جا ٻيا مذهب به مڃن ٿا. قديم بابل ۽ آشوريه جا رهاڪو به ”حيات بعدالموت“ ۾ يقين رکندي، چڱن ۽ برن ڪمن (عملن) جي فرق کي سمجھن ٿا. اهڙيءَ طرح قديم مصري، آفريقي ۽ آمريڪي وغيره به ”آخرت“ جي عقيدي کي دل و جان سان تسليم ڪن ٿا. خود هندو به هن عقيدي ۾ پاڻ کي پابند سمجھن ٿا.[1]

قديم تھذيبن ۾ آخرت جو تصور

ڪيترن ئي ماڻهن جو اهو عقيدو آهي تہ موت کان پوءِ انسان جي زندگي جاري رھندي.ڪافي مذھبن ۽ فلسفن ان تصور کي فروغ ڏيڻ لاءِ ان جو معقول سبب ۽ ان زندگيءَ جو خاڪو ڏيڻ جي ڪوشش ڪئي آهي. ڪن اھو خيال ڏنو آھي تہ ان زندگيءَ م وقت نہ ھوندو ۽ ڪن جي خيال مطابق وقت ھوندو پر اھو دائمي ھوندو. ھڪ تصور ٻيھر جنم جو آھي جنھن ۾ زندگي جو دائري جي گولائي وانگر ھلندي بار بار ورجاءُ ٿئي ٿو.قديم مصر ۾ اھو عقيدو ھيو تہ بادشاھ مرڻ کان پوءِ آسمان ۾ تارا ٿي ديوتائن جي صحبت ۾ داخل ٿين ٿا.بعد ۾ عوام سان واعدو ڪيو ويو تہ فرعون ۽ ان جي خاندان کان ٻاهر بہ دائمي زندگي ڏني ويندي. ڪجھ مصري رڪارڊ مئل ماڻهو جو ڳجھي دنيا(انگريزي: underworld) ۾ سفر جو پڻ ذڪر ڪري ٿو جنھن ۾ اھو نعمتن واري جاء تي پھچندو ھو جيڪا يا تہ زمين جي اندر ھئي يا آسمان تي. ان خيال جي ابتڙ ساڳي دؤر ۾ مشرق قريب(انگريزي: Near East)(يعني: سميري ، اشوري، بابلي، ڪنعاني ۽ اسرائيلي) جي ماڻھن جو عقيدو ھيو تہ مئل انسان جي ڳجھي دنيا ۾ زندگي جاري رھي ٿي جيڪا سندس پھرين زندگي جو ھڪ انداھو عڪس ھوندي آھي[2].

يھودين جو آخرت جو تصور

عبرانين جي مذھبي ڪتابن ۾ مئل جو ذڪر ھڪ پاڇي وانگر ٿيل آهي جيڪو زمين ھيٺان شيئول نالي ھڪ اونداهي ۽ ڌوڙ واري کڏ ۾ لھي وڃي ٿو. قيامت يا موت کان پوءِ زندھ ٿيڻ جو چٽو ذڪر ازيئا(انگريزي: Isaiah) 26:29 ۽ ڊينئل 12:2،اڪئيزيئاسٽيز(انگريزي: Ecclesiastes)3:19–21 نيڪ ماڻهن جي آسمان ڏانهن وڃڻ جو ذڪر ڪري ٿو[2].

زرتشتي عقيدي جو تصور

فارس جا زرتشتي ڪتاب ھڪ پل جو ذڪر ڪن ٿا جيڪا دوزخ مٿان گذري جنت ۾ پھچائيندي آھي جنھن تان نيڪ ماڻھو ڪاميابي سان گذري ويندو ۽ گنھگار ھيٺ دوزخ ۾ ڪري پوندو جتي ظلمت ۽ تڪليفن واري دائمي زندگي گذاريندو. انھن جي عقيدي مطابق نيڪ ماڻھو ٽي آسماني منزلون طئي ڪري جنت (باغ) ۾ پھچندو جتي نعمتن سان ڀرپور ۽ ڏکن کان پاڪ زندگي گذاريندو[2].

ھندن جو آخرت جو تصور

ھندوازم بار بار جنم وٺڻ جي اڻ کٽ ڦيري جي ڳالھ ڪري ٿو . انھن جو عقيدو آهي تہ زندگي جي ان ڦيري ۾ ڪرما يعني اخلاقي سبب ۽ نتيجي جو قانون ان جي مستقبل جي وجود جو تعين ڪندو آھي. انھن جي خيال مطابق يوگا تي عمل ڪندي سچو علم حاصل ٿئي ٿو جنھن مطابق ھي مادي دنيا ۽ موت صرف نظر جو ڌوڪو آھن جن ذريعي انسان روحاني تڪميل جي عروج تي پھچي ٿو جنھن جو نالو سماڌي آهي. روح جي برھما (خالق) سان ميلاپ سان سمسارا مان نجات ملي ٿي.ھندن جي عقيدي مطابق موت ۽ ٻيھر جنم دوران جن نيڪ عمل ڪيا اھو جنت ۾ ۽ گنھگار دوزخ ۾ پنھنجو ڪرمن جو ڦل حاصل ڪندا آهن[2].

ٻڌ مذھب جو آخرت جو تصور

ھندو ازم جي ڀيٽ ۾ ٻڌ مذھب جي عقيدو آهي تہ موت انساني وجود جي ھڪ اڻٽر حقيقت آهي جنھن کي تسليم ڪرڻ کپي. موت جو کان بچڻ جي خواھش تي غالب ٿيڻ لاء ضروري آھي تہ اٺوڻي راھ تي ھلجي تہ جيئن انت تي پھچجي جيڪا نرواڻ يا عدم جي حالت آهي. ڪرما طئي ڪندو ته نئون جنم ڇھن مان ڪھڙي جڳ ۾ ٿئي. ڪجھ ٻڌ نئين جنم واري خيال کي رد ڪن ٿا.

ڪنفيوشس جو آخرت بابت عقيدو

  Buddha’s  contemporary,  Confucius, accepted  the  reality  of  death  also  but  was  agnostic regarding  life  after  death.  However,  many Confucianists  today  believe  in  the  reincarnation  of the  soul. Early  Greek  thought  reflects  the  concept  of  a shadowy  underworld  called  Hades,  but  increasingly  it  was  supplanted  by  the  concept  of  astral immortality.  Orphism  and  Pythagoreanism  promoted  an  explicit  concept  of  the  immortality  of  the  soul,  and  Plato  (and  later,  Cicero)  developed extensive  arguments  to  defend  this  view.  In  contrast,  Epicureans  believed  that  the  person  ceases  to exist  at  death,  Aristotle  was  skeptical  of  individual immortality,  and  Stoics  disagreed  among  themselves.  The  mystery  religions  offered  attainment  of astral  immortality  to  all  who  would  submit  to  their secret  rites  of  initiation.  Greeks  and  Romans  generally  abhorred  the  idea  that  the  body  would  have any  role  in  the  afterlife.  The  Romans  believed  in the  apotheosis  (exaltation  to  divinity  after  death) of  certain  emperors  such  as  Julius  Caesar,  Augustus, and  Claudius. Second  Temple  Judaism,  influenced  by  Persian and  Greek  thought,  developed  various  conceptions of

اسلام ۾ آخرت جو عقيدو

تفھيم القرآن ۾ مولانا ابوالاعلي مودودي مطابق آخرت ھڪ جامع لفظ آهي ان ۾ کوڙ عقيدا شامل آھن: انسان خدا آڏو جوابده آھي؛ دنيا ابدي ناھي ۽ ان جي خاتمي جي خبر خدا کي آهي؛ دنيا جي خاتمي کان پوءِ خدا ھڪ نئين دنيا ٺاھيندو جنھن ۾ خدا ھن دنيا جي ابتدا کان خاتمي تائين وارا سڀ انسان ٻيھر زندہ ڪندو ۽ کين جمع ڪري حساب ڪتاب وٺندو؛ نيڪ ماڻھن کي جنت موڪليندو ۽ بد قرار ڏنل دوزخ ۾ وڌا ويندا؛ ڪاميابي ۽ ناڪامي جو اصلي معيار ھن دنيا جي ڪاميابي نہ پر آخرت جي ڪاميابي آھي . انھن سمورن عقيدن تي يقين کي آخرت تي ايمان چئبو آهي.[3]

حوالا

  1. http://encyclopediasindhiana.org/article.php?Dflt=%D8%A2%D8%AE%D8%B1%D8%AA
  2. 2.0 2.1 2.2 2.3 Encyclopedia of Time (Science, Philosophy, Theology, & Culture) By: H. James Birx Editor Canisius College State University of New York at Geneseo Buffalo Museum of Science-- SAGE Publications Ltd. 1 Oliver’s Yard 55 City Road London EC1Y 1SP United Kingdom--page no:3
  3. { تفھيم القرآن، جلد 1 ، صه 52 ، مولانا ابوالاعلي مودودي، ادارہ ترجمان القرآن لاھور}